TERAPIA ZAJĘCIOWA

Jest jedną z form rehabilitacji – jest swoistą klamrą spinającą rehabilitację leczniczą i społeczną, uzupełnia także fizjoterapię i rehabilitację psychologiczną. Metody stosowane w terapii zajęciowej prowadzą do aktywizacji oraz nadają życiu sens – przede wszystkim umożliwiają zaistnienie społeczne. Jest to bardzo ważne w procesie rehabilitacji , bowiem należy pamiętać o tym, że niepełnosprawni nie stanowią odrębnej grupy społecznej- są wśród nas. Wszelkie działania wpływające na jednostkę mają za zadanie zmieniać nie tylko mentalność społeczną, ale także obraz własnego „ja” osoby niepełnosprawnej. Terapia zajęciowa ma za zadanie ukazać osobie niepełnosprawnej urodę drobnych spraw i rzeczy znajdujących się w najbliższym otoczeniu. Ważne jest, aby przekonać pacjenta, że sam może brać udział w tworzeniu rzeczy pożytecznych i pięknych. Uczymy pacjentów dosyć trudnej dla nich sztuki jaka jest umiejętność i satysfakcja z wykonywania czynności życia codziennego. Zmniejsza się wówczas niezależność od innych osób i podnosi jednocześnie wartość osoby niepełnosprawnej.

Jedną z metod terapii zajęciowej, prowadzonej w naszej placówce jest artoterapia, w której wykorzystuje się różne formy plastyczne, muzyczne, teatralne które dają możliwość odblokowania tłumionych emocji, łagodzą napięcie emocjonalne, dają poczucie zadowolenia i akceptacji. Zajęcia te uczą samodyscypliny oraz czerpania satysfakcji z własnych dokonań, niezależności i samodzielności. Podczas zajęć prowadzonych w formie zabawy możemy obserwować różne rodzaje aktywności dziecka m.in. aktywność ruchową, umysłową i społeczną. Zabawa ma na celu bogacić życie emocjonalne dziecka, przygotować do czynnego udziału w życiu społecznym, rozwijać wyobraźnię i twórczą inicjatywę, zabawa wzmacnia motywację i wytrwałość, a także samodzielność. Poprzez zabawę dziecko uaktywnia swoje zmysły: wzrok, słuch, węch, dotyk, smak. Zabawy tego rodzaju mają za zadanie nauczyć dzieci rozpoznawania i posługiwania się zmysłami, które są podstawowym, niezbędnym narzędziem w poznawaniu otaczającego nas świata.

Wskazania do terapii:

  • zagrożenie nieprawidłowym rozwojem z powodu obarczenia czynnikami wysokiego ryzyka okołoporodowego (np. wcześniaki, których rozwój psychoruchowy jest globalnie
    lub nieharmonijnie opóźniony);
  • opóźnienie rozwoju psychoruchowego lub umysłowego w przebiegu różnych jednostek chorobowych min.: wrodzonych wad układu nerwowego (np. wodogłowie, przepukliny oponowo-rdzeniowe), zespołów genetycznych (np. zespół Downa), uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego, gdzie głównym objawem są dysfunkcje narządu ruchu (np. mózgowe porażenie dziecięce), całościowych zaburzeń rozwoju (autyzm dziecięcy i inne);
  • opóźnienie rozwoju umysłowego ze sprzężonymi kalectwami w zakresie narządu ruchu, zmysłu wzroku lub/i słuchu.
Scroll to Top
Skip to content